چکیده:
زیارت مراقد مطهر اهل بیت عصمت و طهارت: از عبادات بزرگ و پراهمیت است که مشتاقان ایشان از دور و نزدیک، به آن اقدام میکنند. از سوی دیگر، ارزش عبادت هر فرد به میزان اخلاص اوست. به عبارتی، هر قدر اخلاص انسان در عبادت بالاتر باشد، ارزش عمل و اثرگذاری آن بر او نیز بیشتر خواهد بود. انجام زیارت برای برآورده شدن حاجات دنیوی یا برای نجات از دوزخ و ورود به بهشت، منافاتی با اخلاص ندارد؛ اما به بالاترین سطح اخلاص، که انجام عبادت از روی محبت و علاقه است، نمیرسد. ازاینرو باید کوشید زیارت را تا حد امکان خالص کرد. برای این کار، راهکارهای زیر پیشنهاد میشود:
1. توجه به جایگاه معصومین: در نظام هستی؛
2. کنار زدن پردههای موجود از روی محبت انسان به مزور؛
3. توجه به محبت معصومین: به پیروان و زائرانشان؛
4. اصلاح نگرش خود به زیارت؛
5. توجه به محتوای زیارتنامهها در زیارت.
کلیدواژهها: اخلاص، مراتب اخلاص، زیارت خالصانه.
خلاصه ماشینی:
عوامل تقویت کننده اخلاص در زیارت معصومین (علیهم السلام) نوع مقاله: مقاله پژوهشی نویسنده مجتبی حیدری چکیده زیارت مراقد مطهر اهل بیت عصمت و طهارت: از عبادات بزرگ و پُراهمیت است که مشتاقان ایشان از دور و نزدیک، به آن اقدام میکنند.
انجام زیارت برای برآورده شدن حاجات دنیوی یا برای نجات از دوزخ و ورود به بهشت، منافاتی با اخلاص ندارد؛ اما به بالاترین سطح اخلاص، که انجام عبادت از روی محبت و علاقه است، نمیرسد.
زیارت مراقد مطهر معصومین: نیز عبادت است و هر قدر نیت افراد در این عمل، پاکتر و بهدور از شائبههای غیر الهی باشد، تأثیر آن بر روح و روان زائر و نقش آن در ارتقای شخصیت و سرنوشت ابدی او، بیشتر خواهد بود.
اگر محبت و علاقهای میان دو نفر وجود نداشته باشد، ابراز علاقه یکی از آن دو به دیگری، چیزی جز چاپلوسی و تملق نخواهد بود؛ درحالیکه میدانیم زائران مراقد مطهر اهل بیت:، واقعاً آنان را دوست دارند و از روی علاقه به زیارت اقدام میکنند.
توجه به اینکه اهل بیت: به پیروان و زائرانشان توجه میکنند، آنان را دوست دارند، به آنان محبت میورزند و در مشکلات یاریشان میکنند، موجب میشود که زائر نیز با کنارگذاشتن انگیزههای شخصی، از روی اخلاص واقعی به زیارت ایشان اقدام کند.
عبادات و از آن میان زیارت مراقد مطهر، با ارتقا بخشیدن به وجود آدمی، او را شایسته قرب الهی و بهرهمندی از نعمتهای بیکران او در بهشت میسازند؛ چنانکه در روایات وارد شده: زیارت امام حسین: مثل زیارت خدا در عرش است (طوسی، 1407ق، ج6، ص46) که حکایت از نقش فوقالعاده این عمل در قرب به خدا دارد.