چکیده:
یکی از ویژگی های مهم اساسنامه دیوان کیفری بین المللی از منظر صلاحیت، اصل صلاحیت تکمیلی است. به موجب این اصل اولویت رسیدگی با دولتهای ملی صلاحیتدار است، دیوان تنها زمانی می تواند اعمال صلاحیت کند که این دولتها توان رسیدگی به جرائم بین المللی را نداشته باشند یا در صورت امکان رسیدگی اقدامی در این خصوص انجام ندهند یا تمایل انجام این امر مهم را نداشته باشند.تشخیص عدم توانایی و عدم تمایل دولت صلاحیتدار در اساسنامه توسط معیارهایی مشخص شده است که در این مقاله سعی شده با روش تحلیلی توصیفی رویه دیوان کیفری بین المللی در مواجه با عدم تمایل و عدم توانایی دادگاههای داخلی بررسی شود. در این خصوص می توان گفت عدم تمایل مفهومی ذاتا ذهنی است و ادعای وجود آن در یک دولت به نوعی ایراد اتهام به آن دولت محسوب میشود. از طرفی عدم توانایی نیز اشاره به نظام قضایی و سیستم حقوقی ناتوان و ضعیف اشاره دارد لذا تدوین کنندگان اساسنامه دیوان کیفری بین المللی سعی کرده اند تا با احصای نشانه هایی از این عدم تمایل و عدم توانایی ضوابطی عینی برای احراز آن تعیین کنند. رویه دیوان کیفری بین المللی در عمل و در خصوص موضوعات پیش آمده با توجه به رسالتش مبنی بر محاکمه و مجازات جنایتکاران بین المللی سعی کرده است خود را نسبت به موارد عدم تمایل و عدم توانایی دولت صلاحیتدار ملی صالح بشناسد و از این طریق عدالت کیفری بین المللی را تحقق ببخشد بنابراین در این مقاله به بررسی موضوع صلاحیت دیوان پرداخته می شود.
One of the important features of the Statute of the International Criminal Court from the point of view of jurisdiction is the principle of supplementary jurisdiction. According to this principle, priority is given to dealing with competent national governments. The Court can exercise jurisdiction only if those states are unable to deal with international crimes or, if possible, do not take action or are willing to do so. Recognition of incompetence and unwillingness of the competent government in the statute is determined by the criteria that in this article have tried to examine the procedure of the International Criminal Court in the face of unwillingness and inability of domestic courts by descriptive analytical method. In this regard, it can be said that unwillingness is a concept inherently subjective, and claiming its existence in a state is a kind of accusation against that state. On the other hand, inability refers to the weak judicial system and legal system, so the drafters of the Statute of the International Criminal Court have tried to determine objective criteria for achieving this by counting the signs of this unwillingness and inability. The practice of the International Criminal Court in practice and in relation to the issues that have arisen, according to its mission of prosecuting and punishing international criminals, has tried to identify itself as competent in cases of unwillingness and inability of the competent national government. Therefore, this article examines the issue of the jurisdiction of the Court.
خلاصه ماشینی:
در اين راستا، ديوان کيفري بين المللي هم در اساسنامه و هم در رويه قضايي خود بين دو مفهوم «صلاحيت » و «قابليت پذيرش » تفاوت قائل شده است ؛ زيرا صلاحيت ، قابليت دادگاه براي رسيدگي به دعاوي مختلف از لحاظ عناصر زماني ، مکاني ، نوع جرايم ارتکابي و وضعيت مرتکبان آن ها است ، در حالي که منظور از قابليت پذيرش ، اين است که در صورت احراز صلاحيت ، ديوان کيفري بين المللي تحت چه شرايطي حق اعمال نظر در خصوص يک پرونده خاص را دارد.
در اين راستا، ديوان کيفري بين المللي هم در اساسنامه و هم در رويه قضايي خود بين دو مفهوم «صلاحيت » و «قابليت پذيرش » تفاوت قائل شده است ؛ زيرا صلاحيت ، قابليت دادگاه براي رسيدگي به دعاوي مختلف از لحاظ عناصر زماني ، مکاني ، نوع جرايم ارتکابي و وضعيت مرتکبان آن ها است ، در حالي که منظور از قابليت پذيرش ، اين است که در صورت احراز صلاحيت ، ديوان کيفري بين المللي تحت چه شرايطي حق اعمال نظر در خصوص يک پرونده خاص را دارد.