چکیده:
پناهندگی یکی از حقوق بنیادین بین الملل بشر است، دولتها موظفند برای برآورده شدن این حق، آنرا به
رسمیت بشناسند و به آن احترام بگذارند. با توجه به شرایط بحران در کشورهای مختلف، مانند حمله
تروریست های داعش به سوره و عراق، حمله روسیه به اوکراین، و وضعیت بد معیشتی در برخی کشورهای
دنیا، افراد زیادی تصمیم به پناهندگی به کشورهای دیگر مخصوصا کشورهای اروپایی میگیرند، اما با بالا
رفتن تعداد پناهندگان، کشورهای مختلف تصمیم به وضع قوانینی جهت ساماندهی به این پناهجویان،
گرفتهاند. از آنجا که رویه واحدی در این خصوص وجود نداشت و گاهی این قواعد و قوانین، موجب
نقض حقوق بشر و تضییع حقوق پناهجویان میشد، نهادهای بین المللی مختلفی تشکیل و اقدام به وضع
قواعد یکپارچه ای نمودند، یکی از این نهادها کمیساریای عالی پناهندگان بود که در ١٤ دسامبر سال ١٩٥٠
برای محافظت و حمایت از پناهندگان و یاری رساندن در امر بازگشت یا اسکان مجدد آنها تاسیس شد. اما
این نهادها، هیچگاه نتوانستند به طور کامل، قواعد خود را بر قوانین کشورها غالب کنند و هر کشوری با
توجه به سیاست های داخلی و خارجی خود، برخوردهای مختلفی با این موضوع داشته داشتهاند، در این
پژوهش که به صورت کتابخانه ای و با مطالعه مقالات، نشریات و کتب علمی جمع آوری شده است، به
بررسی میزان عملکرد دولت های مختلف اروپایی در زمینه اجرای قواعد وضع شده توسط کمیساریای عالی
پناهندگی، پرداخته خواهد شد
خلاصه ماشینی:
همچنين در کشوري مانند انگليس پناهجويان با مشکلات زير مواجه هستند: هيچگاه پناهندگان و پناهجويان به عنوان شهروند درجه ١ در نظر گرفته نخواهند شد، شرايط سخت موجود در کمپ پناهندگان که برخي اوقات با آزار و اذيت افسران نيز همراه مي شود، پناهندگان و پناهجويان نقشي در انتخاب محل زندگي خود نخواهند داشت و بايد در خارج از شهر لندن و محلات و کمپ هايي که بدين منظور در نظر گرفته شده است ساکن شوند، پناهندگان و پناهجويان تا قبل از روشن شدن تکليف وضعيت پرونده آنها اجازه کار ندارند مگر در صورتي که فرآيند بررسي پرونده آنها بيش از يک سال طول بکشد آن هم با نظر مراجع ذيصلاح سرگرداني و بلاتکليفي با حقوق حداقلي و گاها عدم رعايت مسائل بهداشتي در کمپ هاي پناهندگان که موجب بروز بيماري و مشکلات ديگري ميشود، پناهجويان و پناهندگان تا زمان روشن شدن تکليف پرونده خود مهاجران غيرقانوني محسوب شده و تحت نظر خواهند بود، در صورتي که بعد از مدت ها انتظار، تقاضاي پناهندگي متقاضي ريجکت شده و مورد پذيرش قرار نگيرد، در صورتي که فرد شرايط بازگشت به کشور خود را نداشته باشد مدت هاي مديدي در بلاتکليفي و سرگرداني به سر خواهد برد، در صورت برگشت به وطن بر اساس کيس مورد تقاضا اگر فرد دستگير و زنداني نشود معمولا از بسياري از خدمات و حمايت هاي کشور خويش محروم خواهد شد، هدر رفتن زمان ، سرمايه و هزينه هاي افراد در مسير پناهندگي علاوه بر مخاطرات جاني که در صورت اقدام قاچاق و غير قانوني پناهندگي وجود دارد.