چکیده:
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازیدرمانی در بهبود رابطۀ مادر و کودک میباشد. این پژوهش یک کار آزمایی بالینی کنترلشده بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه کودکان پیشدبستانی شهر نیشابور در سال تحصیلی 99-1400 بود. برای گزینش نمونه تحقیق ابتدا از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای تعداد 40 نفر بهعنوان نمونه در دسترس قرار گرفت. ابزار گردآوری دادهها در این پژوهش شامل پرسشنامه بود که تاثیر بازی را در بهبود رابطه میسنجند. در ادامه از هر دو گروه آزمایش و کنترل، پیشآزمون و پسآزمون به عمل آمد. سپس گروه آزمایش در معرض بازی با مادر قرار گرفت و گروه کنترل به روش معمول، آموزش را ادامه دادند. در پایان از تمامی دو گروه پسآزمون گرفته شد و نتایج با استفاده از روش کوواریانس تحلیل گردید. طبق نتایج؛ تاثیر بازیدرمانی بر رابطه مادر و کودک و خرده مقیاس آن به جزء حمایت معنادار میباشد. بهطورکلی یافتههای فوق حاکی از تاثیر مثبت بازیدرمانی بر رابطه مادر و کودک و پذیرش، سهلگیری و طرد در رابطه مادر و کودک است. بااینحال یافته تاثیر بازیدرمانی بر بعد حمایت گری تائید نشد. طرد کودک باعث از بین رفتن رضایت خاطر کودک شده و باعث ایجاد اضطراب در کودک میگردد. والدین باید توجه داشته باشند که بههیچوجه نباید میان کودکان خود تبعیض قائل شوند و آنها را باهم مقایسه کنند، بلکه لازم است هرکدام را برای استعدادها و خصوصیاتی که دارند، مورد تشویق قرار بدهند و به این وسیله برای رشد و پیشرفت قوای مثبت آنها تلاش کنند. والدین باید به کودک یاد دهند که بهطور مستقل فکر کند و با مشورت والدین تصمیمگیری کند تا در بزرگسالی با بحرانهای زندگی بهخوبی برخورد کند.
The aim of this study was to investigate the effect of play therapy on improving the mother-child relationship. This study was a controlled clinical trial. The statistical population of the study included all preschool children in Neishabour in the academic year 1400-99. To select the research sample, first 40 people were available as a sample through cluster random sampling. Data collection tools in this study included a questionnaire that measures the effect of play in improving the relationship. Subsequently, pre-test and post-test were performed from both experimental and control groups. Then the experimental group was exposed to play with the mother and the control group continued training in the usual way. At the end, post-test was taken from both groups and the results were analyzed using covariance method. According to the results; The effect of play therapy on mother-child relationship and its subscale is significant except for support (p≤0.05). In general, the above findings indicate the positive effect of play therapy on the mother-child relationship and acceptance, neglect and rejection in the mother-child relationship. However, the effect of play therapy on the support dimension was not confirmed (P> 0.05). Rejection of the child causes the loss of the child\\\'s satisfaction and causes anxiety in the child. Parents should be aware that they should not discriminate or compare their children in any way, but should encourage each of them for their talents and characteristics, thereby promoting their growth and development. Their positive forces should work. Parents should teach the child to think independently and make decisions with the advice of parents to deal well with life crises in adulthood.
خلاصه ماشینی:
فصلنامه راهبردهای نو در روانشناسی و علوم تربیتی، دوره چهارم، شماره پانزدهم، پاییز 1401، صفحات 67-58 چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازیدرمانی در بهبود رابطۀ مادر و کودک میباشد.
ازآنجهت که دورههای پیش از دبستان مهمترین دورۀ رشد روابط در کودکان است بنابراین باید به دنبال راهی برای درک مشکلات ارتباطی کودک باشیم چراکه عدم توانایی در برقراری ارتباط و تعامل سبب ایجاد مشکل در بروز عواطف، افکار، احساسات و نگرشهای کودکان میشود که این امر نیز هیجانها و خلاقیت کودکان را تحت تأثیر قرار میدهد.
میانگین، انحراف استاندارد و نتایج چولگی و کشیدگی توزیع دادهها برای متغیرهای پژوهش برحسب عضویت گروهی و مراحل ارزیابی {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} همانطور که در جدول 1 ملاحظه میشود، در مرحله پسآزمون و بعد از مداخله بازیدرمانی، نمرات متغیرهای وابسته (رابطه مادر و کودک و خرده مقیاسهای آن) در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه تغییرات قابلملاحظهای نسبت به مرحله پیشآزمون داشته است.
یکی از کارکردهای بازی نقش درمانی آن در بهبود روابط و رشد و تحول کودکان است؛ بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازیدرمانی بر بهبود روابط مادر و کودک میباشد.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تأثیر بازیدرمانی بر رابطه مادر و کودک و خرده مقیاس آن به جزء حمایت معنادار میباشد.
The Focal Play Therapy: An Empirical Study on the Parent–Therapist Alliance, Parent–Child Interactions and Parenting Stress in a Clinical Sample of Children and Their Parents.