چکیده:
مقالة حاضر، تلاشی است جهت بررسی مسألة غناء در فقه اسلام و اینکه آیا بر هر صوت موزون و زیبا، غناء اطلاق میشود یا خیر؟ نگارنده، برای بررسی تفصیلی، در ابتدا به معنای لغوی و اصطلاحی غناء میپردازد و در ادامه غنای محلل و غنای محرم و ویژگیهای غنای محرم را برمیشمرد و ضمن بررسی روایات متعارض در این زمینه، به بیان نظر محقق سبزواری در خصوص جمع روایات در این باب میپردازد.نویسنده در پایان نتیجه میگیرد که به طور مطلق نه میتوان قائل به جواز شد و نه قائل به حرمت، بلکه باید در این زمینه قائل به تفصیل گردید.
خلاصه ماشینی:
"از این مطلب مشخص میشود که خوش صدا بودن یعنی کلام موزون را از حنجره بیرون آوردن، فینفسه امری نیکو است و شارع مقدس خوش آمدنی را حرام اعلام میکند که موجب زوال عقل و خروج از حالت تعادل در انسان و سوق به سمت فساد و فراموشی و غفلت یاد خدا شود که این از نظر عقلا نیز ناپسند میباشد.
روایات وارد شده در باب کسب حاصل از غناء 1ـ «محمدبن یعقوب، عن عدة من اصحابنا، عن احمد بن محمد، عن الحسین بن سعید، عن علی بن أبی حمزه، عن ابی بصیر قال: سألت ابا عبدالله(ع) عن کسب المغنیات، فقال: التی یدخل علیها الرجال حرام، و التی تدعی الی الأعراس لیس به بأس و هو قول الله عزوجل: و من الناس من یشتری لهو الحدیث لیضل عن سبیل الله.
4ـ «و عن ابی علی الاشعری، عن الحسن بن علی، عن اسحاق بن ابراهیم، عن نضر بن قابوس، قال: سمعت ابا عبدالله(ع) یقول: المغنیة ملعونة، ملعون من اکل کسبها» [حر عاملی 1403 ج 12 باب 15: 85 روایت 4] این روایت را کلینی در کافی و شیخ در تهذیب و استبصار نقل میکند.
7ـ محمدبن علی بن الحسین قال: «قال(ع) لابأس بکسب النائحة اذا قالت صدقا» [حر عاملی 1403 ج 12 باب 17: 91 روایت 9] این روایت را صدوق(ره) در من لایحضره الفقیه نقل میکند که امام(ع) فرمودند: زن نوحهخوان اگر در نوحه و اشعارش کذب نگوید، مزد حاصل از آن حلال میباشد."