چکیده:
مسئله مکاشفه از قرآن آغاز میشود و در سده دوم به حدیث کشانده شد.در قرن سوم
موضوع لقاء الله به عرفان اسلامی وارد شده و رنگ مشاهده و مکاشفه به خود گرفت، لذا
کشف و شهود عرفانی خاستگاهی قرآنی و روائی دارد.
خلاصه ماشینی:
"البته این سؤال قابل طرح است که عالم ذر چگونه عالمی است؟ غیر از پنج آیه مذکور، آیات دیگری نیز در قرآن وجود دارد که میتواند-به گونهای- به مسأله رؤیت خدا ربط پیدا کند.
از جمله در توحید شیخ صدوق، اخبار متعددی دال بر جواز رؤیت خدا در دنیا مذکور است که نشان میدهد این مسأله از زمان پیامبر اکرم(ص)و نیز ائمه معصومین(ع)کاملا مطرح بوده است.
(سلمی ابو عبد الرحمن، ص 59) تفسیر امام(ع)درباره آیهان للمتقین عند ربهم جنات النعیم(قلم/34)این است ک کسی که از گناه پرهیز کند، جایش در بهشتهای نعمت است و هر آنکه از خدا بترسد پرده از برابر دیدگانش برداشته میشود و او حق را در همه احوال مشاهده میکند.
ثانیا:او رؤیت خدا را در مورد آخرت مطرح میکند و از این طریق، سنت معادشناسی صوفیانه-که بهشت را به صحنه لقاء و دیدار حق تأویل میکردند-را حفظ کرده است.
البته تولد حدیث رؤیت ماه در این قرن، نتیجه یک سلسله حوادث اجتماعی و سیاسی و معلول دیدگاهها و بینشهایی است که در قرن دوم و سوم مطرح شد و به عنوان یکی از مهمترین مسائل قرون بعدی در تاریخ تصوف و عرفان اسلامی در آمد.
«انه کان یقول فی دعائه، اسئلک لذة النظر الی وجهک و الشوق الی لقاءک، لذة النظر الی وجه الله تعالی فی الاخرة و الشوق الی لقائه فی الدنیا»(اللمع، ص 63) این مطلب نشانگر آن است که اولا مسأله رؤیت خدا عمدتا در باب شوق مطرح بوده و ثانیا شوق به دیدار حق در دنیا مورد عنایت خاص صوفیه بوده است."