خلاصه ماشینی:
"بااینحال،با دعوتاز مصر و سوریه برای شرکت در این نظام همراه با کشورهای شورای همکاری خلیجفارس-نظامی که ایران و عراق را کنار میگذارد-ایالات متحده این دو کشور را به صورت ضمنی، عامل ناامنی در منطقه معرفی کرد.
جستوجو برای یافتنراههایی جهت چیره شدن بر این اختلافات شاید نیازمند آن باشد که تجربیات گذشته موردتوجه و مطالعه قرار گیرد و این پرسش مطرح گردد که آیا درگیری قدرتهای فرا منطقهیی،واقعا به حل رضایتآمیز این مسایل کمک کرده است یا در عمل،قدرتهای یاد شده،اینمسایل را آفریدند یا ایجاد آنها را تشویق کردهاند تا حضور نظامی و یا درگیری سیاسی خود رادر منطقه توجیه نمایند.
با ذخایر نفتی حدود 65 درصد از ذخایرکل جهان و ذخایر گاز طبیعی فراتر از 35 درصد از کل ذخایر گازی جهان،خلیجفارس امکانآن را دارد که یک اتحاد منطقهیی یا یک گروهبندی اقتصادی را واقعیت بخشد تا این منطقه رادر رده بالایی در نظام جهانی چند قطبی فرا آینده قرن بیست و یکم قرار دهد،موقعیتی که برایمدتی در دهه 1970 از سوی سازمان کشورهای صادرکننده نفت(اوپک)به وجود آمد.
باتوجه به اینکه نظام دگرگون شونده جهانی دوران ما،بازاندیشی را در همه مناطق،بهویژه در منطقه خلیجفارس،ضرور میسازد،تا از راه ایجاد ساختارهای سیاسی- اقتصادی منطقهیی،آماده برای همکاری در رویارویی با چالشهای ناشی از واقعیتهایجغرافیایی سیاسی جهان نو شوند،ادامه اختلافات سرزمینی ایرانی-عربی و دیگر اختلافاتمیان آنان تنها به سود منافع قدرتهای فرا منطقهیی خواهد بود،آنان که رقیبان بالقوه منطقه درآینده هستند."