خلاصه ماشینی:
"نگاه انگلستان به ایران: بررسی دو گفتمان علی اکبر رضایی درآمد ایران و انگلیس برغم داشتن روابط خارجی طولانی با یکدیگر همچنان نسبت به هم بدبین بوده و این بدبینی حد اقل در سه دوره منجر به قطع روابط دو جانبه شده است.
اما برای تعمیق بخشیدن به این موضوع در این نوشتار تنها به یک حوزه محدود یعنی به گفتمانهای موجود در انگلیس در مورد ایران خواهیم پرداخت.
6و ازاینرو بطور مثال نادرشاه افشار بعنوان یکی از ماجراجوهای ایرلندی عنوان شده است!7 البته نباشد فراموش کرد که این دیدگاه تا حدی نیز پاسخی به دوران ملیگرائی در کشورهای اروپائی بود.
3-1:گفتمان تغییر از درون حامیان این گفتمان معاصر در انگلستان رئالیستهای سیاسی هستند که همچنان معتقد به کارکرد سیاست قدرت در روابط بین الملل و لزوم توجه و رعایت هنجارهای پذیرفته شده در این صحنه مانند حق حاکمیت و عدم مداخله هستند.
هرچند در مقاطعی نیز وسوسه بهرهگیری از این شاخصه فرهنگی توسط انگلیسیها مشاهده میشود!در هر صورت بدیهی است که بدلیل همین بدبینی یکی از قربانیان ملیگرائی در ایران انگلیسیها هستند.
شناخت و تعمق در تاریخ ایران توسط این افراد بحدی است که بعضا در مقاطعی از تاریخ ایران یکی از منابع و یا حتی تنها مرجع مورد مطالعه از آن دروه خاص تاریخی هستند.
Queted in Ali Ansari,"Persia in the Western Imagination"in Anglo-Iranian Realtions since 1800 (ed by Vanessa Martin)London,Routledge,2005 pp 8-20.
Robert Cooper,The Post Moderm State in:Re-Ordering the World,(edited by:Mark Leonard)(London:Foreign Policy Centre: 2002)pp 11-20.
Jim Buller Foreign and European Policy in:Goveming as New Labour,eds by steve Ludlam and Martin Smith,(New York Palgrave:2004)pp 193-210."