خلاصه ماشینی:
"متاسفانه،اکثر قضات کشور از جو حاکم بر زندانها بیاطلاع بوده و همین موضوع امر را بر آنها مشتبه گردانیده و سبب شده است که به زعم خودشان به منظور تنبیه مجرمان حتا اگر یک شب هم که شده است آنان را روانه زندان کنند و این امر در حالی صورت گرفته است که بر اساس موازین قانونی امکان معرفی نکردن بزهکار به زندان نیز وجود داشته است.
آمار نشان میدهد که در بسیاری از موارد صدور قرار بازداشت موقت ضرورت نداشته است و متهمان سرانجام برائت یا قرار منع تعقیب دریافت کرده است و چنانچه سایر قرارهای مذکور در مادهی 139 آیین دادرسی کیفری صادر میشد،احتمالا متهم به زندان روانه نمیشد و یا اگر معرفی میشد امکان آزادی وی از طریق تودیع وثیقه یا معرفی کفیل وجود داشت.
به علاوه،قضات نیز باید توجیه شوند که همانطوری که اختیار متهم از حیث صدور قرار با قاضی خواهد بود،تشخیص ارزیابی وثیقهها از حیث میزان نیز تا حدودی با قاضی میباشد و در این جهت ضرورت ندارد تمامی اسناد از ثبت استعلام شود و یا اینکه در کلیهی موارد میزان ارزیابی سند موکول اکثر قضات کشور از جو حاکم بر زندانها بیاطلاع بوده و همین موضوع امر را بر آنها مشتبه گردانیده و سبب شده است که به زعم خودشان به منظور تنبیه مجرمان حتا اگر یک شب هم که شده است آنان را روانه زندان کنند و این امر در حالی صورت گرفته است که بر اساس موازین قانونی امکان معرفی نکردن بزهکار به زندان نیز وجود داشته است به نظر کارشناسی شود."