خلاصه ماشینی:
"با گسترش محدوده و قلمرو همکاریهای دو سوی آتلانتیک و روابط نزدیک آمریکا و اروپا این سوال مطرح میشود که آیا در شرایط تک چندقطبی امکان همکاریهای مشابه در آسیا وجود دارد؟اگر ین امکان وجود دارد در چه سطح و در چه قلمروی میتواند بوقوع بپیوندد؟رهبری این کنسرت آسیایی را کدام قدرت برتر منطقهای بر دوش خواهد گرفت؟الزامات و ابزارهای این همکاری چیست و چه تمهیداتی باید اندیشیده شود؟ چارچوب ساختارهای همکاریهای یورو-آتلانتیک یا همان همکاریهای اروپایی-آمریکایی،چارچوبهای نظری و عملی از تجربیات گرانبهایی که در طول سده بیستم بدست آمده و ریشه در دو جنگ بزرگ بین المللی دارد،در فراهم آوردن فضای همکاری در ابعاد گوناگون،بسیار مؤثر بوده است.
به همین سبب حضور آمریکا در منطقه محصور در خشکی اوراسیا به ویژه برای انجام عملیات نظامی زمینی بسیار مشکل و پرهزینه خواهد بود زیرا تا حضور و عملیات نظامی زمینی در قلمرو ژئو استراتژیکی اوراسیا یا همان قلمرو قارهای یا بری دو قدرت بزرگ چین و روسیه و قدرتهای درجه دوم ایران و هند قرار دارند.
پیمانهای امنیتی موجود در منطقه باتوجه به آنچه گذشت،اکنون این سوال پیش رو قرار میگیرد که آیا در محیط ناامن و متنوع آسیا،پیمانهای امنیتی وجود دارد یا نه و اگر وجود دارد این پیمانها کدامند؟آیا این ساختارهای پاسخگوی تهدیدات امنیتی موجود است؟چه درجهای از امنیت توسط این ساختارها و در چه قلمروی قابل تامین است؟ طبیعی است که اندیشهء تشکیل ساختارهای امنیتی گسترده در مقابله با تهدیدات غرب،به ویژه پس از واقعه 11 سپتامبر در بین راهبران و نخبگان منطقه اندیشهء اتحاد استراتژیک بین سه کشور بزرگ منطقه و جهان یعنی روسیه-چین- هندوستان را بارها مطرح کرده است."