چکیده:
کهنگرایی در ادبیات،استعمال لغتها و عباراتی است که در زبان رسمی، کهنه و منسوخ شده باشد.نخستین بهرهگیری آگاهانه از این شیوهی ادبی،در انگلستان عصر الیزابت آغاز شد و اسپنسر،میلتون،تنی سون و وردز ورث از بزرگان این سبک به حساب میآیند.سخنوران کهنگرای انگلیسی از روش یاد شده به منظور زنده کردن گذشته به ویژه عصر شهسواری،اصالت بخشیدن به اثر،افزایش موسیقی شعر،آرایش اثر،فضاسازی تاریخی و...بهره جستند. مهمترین منابع این سبک آثار چاسر،زبانهای یونانی و لاتین،نوشتههای بازمانده از قرون وسطی و متن انجیل کینگ جیمز بوده است.
خلاصه ماشینی:
"کهنگرایی در ادبیات،استعمال لغتها و عباراتی است که در زبان رسمی،
در نثر نیز استفاده از کهنگرایی جز برای تقلید فکاهی و فضاسازی تاریخی
مهم کهنگرایی برای شاعرانی شد که بعدها از شیوهی یاد شده بهره بردند.
ادبی چاسر و انگلیسی عصر الیزابت که با عربی آمیخته شده است.
(1)-انجیل کینگ جیمز آن (King James) معتبرترین انجیل به زبان انگلیسی کهن است.
An Abridged Edition of The Norton Antology of English Literature,Honarvar.
منابعی که شاعران کهنگرایی برگزیدند،در بررسی اجمالی از این قرار است:
از دیگر منابع کهنگرایی شاعران انگلیسی در سدههای اخیر،سرودههای اسپنسر
(2)-این عبارت معادل فرهنگ "Romance" انتخاب شده است.
این امر به دلیل تفاوت محسوس زبان انگلیسی دو عهد مورد
نیز زبان این عصر برای شعرا و نویسندگان دورهی بعد،منبع کهنگرایی به شمار
سخنوران کهنگرای انگلیسی،این شیوه را برای هدفهای گوناگون به کار گرفتند که عبارت است از:
کهنگرای انگلیسی گاهی به این دلیل کهنگرایی میکردند.
وانگهی ممکن است شاعر برای رعایت قافیه،گونهی مهجور و منسوخ لغت را
اصالت و اعتبار دادن به اثر است که نمونهی روشن آن را متن انجیل کینگ جیمز
کهنگرایی به نحو چشمگیری کاربرد دارد؛به این معنی که گاهی نویسنده تنها به
9-علاقه به زبان کهن و احیاء آن؛گاهی سخنور این سبک را به کار میبندد،بی
علاقه به زبان کهن و احیای آن اصلیترین دلیل کهنگرایی در برخی از اشعار
به کار رفته است اما امروز این واژه در زبان رسمی منسوخ شده و به جای آن
کهنگرایی در بلاغت انگلیسی شیوهی سبکی بسیار مهمی است که در تاریخ
Martin:A Dictionary of Literary Terms,Longman,York -8"