چکیده:
هدف:هدف این پژوهش،مقایسه تصویرسازی دیداری و حرکتی دانشآموزان پر نابینای مقطع راهنمایی با دانش آموزان عادی شهر تهران در این مقطع است.روش:در پژوهش پس رویدادی حاضر 06 نفر حضور داشتند،که از این تعداد 03 نفر دانشآموز نابینای مادرزادی بودند و 03 نفر دیگر از بین دانشآموزان عادی انتخاب شدند.نمونهگیری بهصورت تصادفی خوشهای از بین دانشآموزان مدارس عادی و بهصورت تصادفی از مدارس نابینایان شهر تهران صورت گرفت.در این پژوهش از دو پرسشنامه ارزیابی تصویرسازی حرکتی (vmiq) و پرسشنامه ارزیابی تصویرسازی دیداری (vviq) استفاده شد.جهت تحلیل دادهها از آزمون آماری t مستقل استفاده شد.یافتهها:نتایج نشان داد که دانشآموزان نابینا به لحاظ تصویرسازی دیداری در سطح پایینتر از گروه عادی عمل کردند و تفاوت بین آنها معنادار بود.بین دو گروه از لحاظ تصویرسازی حرکتی تفاوت معناداری وجود نداشت و هر دو گروه تقریبا در یک سطح عمل کردند.نتیجهگیری:افراد نابینا نیز تصویرسازی دیداری و حرکتی وجود دارد،اما آنها عملکرد ضعیفتری در تصویرسازی دیداری نسبت به افراد عادی دارند.
Objective: This study compares visual and motor imagery in male blind and normal students of guidance schools in Tehran.
Method: Through a random and cluster sampling method، 60 students (30 blind students and 30 normal students) were recruited from schools in Tehran. In this study Vividness of Visual Imagery Questionnaire (VVIQ) and Vividness of Motor Imagery Questionnaire (VMIQ) were used.
Results: Independent t-student analysis revealed that there exists significant differences between visual imagery in blind and normal students. No significant difference was observed between motor imagery in blind and normal students and two group were at same level.
Conclusion: Accordingly، we can suggest that blind persons have visual and motor imagery، but visual imagery in these persons is weaker than normal persons.
خلاصه ماشینی:
یافتهها:نتایج نشان داد که دانشآموزان نابینا به لحاظ تصویرسازی دیداری در سطح پایینتر از گروه عادی عمل کردند و تفاوت بین آنها معنادار بود.
واژههای کلیدی: تصویرسازی دیداری،تصویرسازی حرکتی-نابینایی مقدمه مدت زمان زیادی تصور میشد که در نابینایان هیچ نوع تصویرسازی وجود ندارد،و آنها در مورد اینکه بتواند تصویری از دنیای اطراف خود داشته باشند عاجزند،اما امروز پژوهشها خلاف این موضوع را ثابت کردهاند(ون لایرد،وانت و باری،5002).
کاتانئو،وکی و مونهگاتو(7002)در پژوهش خود با عنوان«تأثیر نقایص بینایی در بازنمایی ذهنی» دریافتند که نقایص شدید بینایی که بعد از تولد در زندگی رخ میدهند،بهطور معناداری توانایی تصویرسازی فضایی این افراد را در مقایسه با نابینایان مادرزادی،دچار آسیب میکند و نابینایان مادرزادی در تعیین مکان و حافظه جایابی،شبیه افراد بینا عمل میکنند.
همانطورکه در جدول 1 ملاحظه میشود،در پاسخ به این سؤال که بین دانشآموزان نابینا و عادی از لحاظ تصویرسازی دیداری تفاوت معنادار وجود دارد،نتایج بهدست آمده نشان داد که میانگین نمرات تصویرسازی دیداری در گروه نابینایان بیشتر از دانشآموزان عادی است(14/3 در برابر 92/50).
یافتههای این پژوهش در پاسخ به سؤال اول نشان داد که بین دانشآموزا عادی و نابینا به لحاظ تصویرسازی دیداری تفاوت معناداری وجود دارد؛ یعنی اینکه افراد نابینا از لحاظ تصویرسازی دیداری ضعیفتر عمل کردند.
در تبیین این یافته میتوان چنین گفت که نابینایان مادرزادی به لحاظ اینکه از تجارب دیداری بیبهرهاند،تصور دنیای اطراف برای آنها مشکل است.
دومین یافته این پژوهش نشان داد،که بین دانشآموزان نابینا و عادی از لحاظ تصویرسازی حرکتی تفاوت معناداری وجود ندارد و آنها تقریبا در یک سطح عمل کردند.