چکیده:
بسیاری کوشیدهاند میانه دو اندیشه برادر کوفی ـحنفیه و شیعهـ را مخدوش جلوه دهند و لذا آموزه فرعی فقهی قیاس را، آنچنان پروراندهاند که گویا از قرآن و سنت هم پیشتر است. حال آنکه امام ابوحنیفه یکی از این نابهنجاریها را نبودن ائمه اهلبیت ع در مقامشان میدانست و نیز امام ابوحنیفه نسبت به ائمه اهلبیت ع پیش از خود و ائمه اهلبیت ع زمانش، نگرش مرجعیت علمی ـ امامتی داشت.
Plenty of efforts have been made to make the relation between two Kofi brother thoughts، namely Hanafite and Shiism strained and consequently the secondary jurisprudential instruction of comparison has been so highly magnified as if it is in a higher stance than holy Quran and prophet’s rule. (Sunna).
Whereas Imam Anu Hanifeh attributed one of this anomalies to the points that Imams (pbut) do not enjoy the appropriate stance they deserve. Imam Abu Hanifeh also viewed Imams (pbut) prior to his time and those in his time as authorities in science and Imamate.
خلاصه ماشینی:
"هیچ از خود پرسیدهایم دشمنان و خردهگیران قیاس چه نگاشته جامعی درباره قیاس نوشتهاند؟ ابوحنیفه تا میتوانست خود را به قیاس آلوده نمیساخت و باکی نداشت برای یافت دستور دین در آن باره از زبان شاگرد پیشین و هم شاگردی دیروزش، محمدبن مسلم، شنیده شود؛ چرا که در این باره روایتی ندارد و چه بسا محمدبن مسلم روایتی از آموزگارش امام جعفر صادقداشته باشد.
باور اهلبیتی ابوحنیفه آن چنان بلندا داشت که نه قضا را پذیرفت، نه رسمی شدن اندیشهاش را به بهای دکانداری در برابر امام جعفر صادق(، و نه از کارداران دولت شد، بلکه از امامان اهلبیت دانش آموخت، با برخی امامان اهلبیت در اندیشههای سیاسی همباز شد و بر این باور ژرف ناگسستنی، جان شیرین به سم دربار منصور دوانقی سپرد.
موفق مکی، پیشین، ج2، ص160 و ج3، ص104؛ شهاب ابنحجر هیتمی مکی، الخیرات الحسان فی مناقب الامام الاعظم ابی حنیفة النعمان، بیروت، دار الکتب العالمیة، چاپ اول 1983م، ص86؛ قاضی عبدالجبار، شرح اصول خمسة، قاهره، مکتبة وهبة، چاپ دوم 1408ق، ص141؛ شیخ مفید، مجموعه آثار، ج1، ص21 و 84؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، همان؛ عبدالجلیل قزوینی رازی، النقض، به کوشش: جلالالدین محدث ارموی، تهران، بینا، 1347ش، ص159ـ160.
ابن حجر حیتمی مکی، همان؛ مصطفی الشکعه، پیشین، ص52ـ53؛ محمد ابوزهره، ابوحنیفة عصره و حیاته ـ آراؤه و فقهه، پیشین، ص39و70؛ هاشم معروف الحسنی، جنبشهای شیعی در تاریخ اسلام، برگردان: سیدمحمدصادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول 1371ش، ص602، به نقل از عبدالجلیل قزوینی رازی، پیشین، ص159."