چکیده:
مفهوم ماندگاری قرآن به معنایی دقیق و جامعتر یعنی وی‘ی فرازمانی(عدم تأثیر از زمانه )و نیز مربوط به فرد فرد انسانها(جهانی بودن قرآن)و درصدد بیان تمام اصول و اهداف مهم و ضروری سعادت حیات بشری(جامعیت قرآن)به گونهای انحصارگرایانه یعنی بدون پذیرش منبع هم عرض و موازی(نفی پلورالیسم)میباشد.
جاودانگی قرآن با توجه به مفهوم واقعی و حقیقی وحی یعنی براساس یک پدیده قدسی و ملکوتی تبلور پیدا میکند.اما دیدگاههای دیگر وحی همچون وحی،به مفهوم سحر و نبوغ و تجربه نبوی و دیگر اوهام و احلام با معنای ماندگاری قرآن در ستیز آشکار است.
خلاصه ماشینی:
"جاودانگی قرآن با وحی به مفهوم سحر و یا تجربه نبوی و غیره میسور میباشد یا اینکه جاودانگی
جاودانگی قرآن و وحی به مفهوم ایجاد حوزه دین خاتم که همواره حق است و با فضا
منظور از ارکان ماندگاری بناهائی است که با توجه به پذیرش آنها این نهاد مبارک الهی تبیین می
هستند این است که حقیقت دین و وحی به صورت قرآن و مفسرین راستین آن یعنی اهل بیت(ع)
است آنان حقیقت وحی را سحر آشکار میدانستند و قرآن این واقعیت را بیان کرده:
مکانن و فرهنگ زمان نزول تنها نمیباشد و این مفهوم با وحی به معنای نبوغ ناسازگار است.
تبلور ماندگاری قرآن در اعتقاد به معارف و عمل کردن به دستورات آن است و این مهم امکان
عنوان ادبی الهی بر پیامبر(ص)تکلیف میکند و آن اینکه زمان دریافت وحی قرآن به قرائت از
تنها ظرفیت پذیرش دارد و در اصل وحی و جمع و قرائت آن دخالتی ندارد)ازاینرو چیزی از آن فوت نمیشود تا اینکه پیامبر(ص)نیاز به جلوخوانی آیات داشته باشد و در پایان قرائت وحی
این تبیین وحی با ماندگاری و فراتر از زمان بودن قرآن در منافات شدید است.
این دیدگاه از وحی با جاودانگی و ماندگاری قرآن سازگاری تمام دارد.
پروردگاری حکیم و مدیری کارآمد نازل شده است مفهوم واقعی ماندگاری قرآن بدون توجه به
از کلام وحی نبوده بلکه این وحی قرآنی است که ارکان ماندگاری دین و رسالت پیامبر
3-ماندگاری قرآن با تبیین وحی به عنوان سحر وابسته به زمان و شخص ساحر و قابل ابطال با"