چکیده:
طرح مساله: یکی از نتایج شهرنشینی معاصر، شهری شدن فقر و شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی در درون یا مجاور شهرهای بزرگ است. این سکونتگاه ها جلوه کالبدی فقر به شمار می روند که از لحاظ پویایی روند متفاوتی را طی می کنند.
روش: پژوهش با استفاده از روش های کمی و کیفی انجام گرفته است. داده های دست دوم پیمایش نمونه ای برای داده های کمی و مصاحبه های عمیق و گفتگوهای جمعی برای جمع آوری اطلاعات کیفی مورد استفاده قرار گرفته است.
یافته ها: تفاوت های بنیادی میان سکونتگاه های غیررسمی در حال ترقی و در حال زوال مشاهده می شود، این تفاوت ها ناشی از روند تکوین و تکامل و شرایط اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و محیطی سکونتگاه، و نیز رویکرد مدیریت برنامه ریزی شهری است.
نتایج: با توجه به تفاوت سکونتگاه های غیررسمی، که رویکرد برنامه ریزی شهری تاثیر به سزایی در آن دارد، باید رویکرد سامان دهی و به سازی سکونتگاه ها متفاوت باشد و دستور کار هر یک از سکونتگاه های امید و زوال متفاوت باشد.
خلاصه ماشینی:
"در آغاز دهۀ 50 با همکاری سازمان برنامه و بودجه و موسسۀ مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران این سکونتگاهها در چند شهر بزرگ کشور از جمله بندرعباس، همدان و کرمانشاه مورد مطالعه قرار گرفت که در این مطالعات ویژگیهای عمومی این سکونتگاهها تشریح شده و برحسب نوع مسکن طبقهبندی شدند(احسن و نیرومند،1351).
جدیدترین پژوهشهای میدانی در این زمینه مربوط به مطالعات طرحهای بهسازی و توانمندسازی است که از سوی وزارت مسکن و شهرسازی(شرکت عمران و بهسازی شهری)انجام شده و ابعاد جدیدی را از پدیدۀ اسکان غیررسمی در شهرهای مختلف،از جمله در کرمانشاه نشان داده است.
2)روش تحقیق 1-2)روش اجرا در این پژوهش برای نشان دادن چگونگی وضعیت سکونتگاههای غیررسمی و پویایی و میرندگی در آنها با استفاده از روشهای کمی و کیفی اطلاعات مورد نیاز برای تحلیل مسأله گردآوری شده است.
فرضیۀ اصلی پژوهش این است که به شکلی دوگانگی روند روبه بهبود و روبه افول (امید و یاس)در سکونتگاههای غیررسمی ایران نیز قابل مشاهده است که اتخاد رویکرد بهسازی و توانمندسازی متفاوتی را ضروری میکند.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) هیچ اطلاعات و سندی در مورد وجود سکونتگاههای فقیرنشین در سطح شهر کرمانشاه تا پیش از دهۀ 1340 وجود ندارد و تقریبا همچون بیشتر شهرهای ایران،تشکیل یک محله بر مبنای ویژگیهای اقتصادی و بر محور فقر وجود نداشته است.
ویژگیهای برشمرده شده در سکونتگاههای غیررسمی شهری،قابلیتها و محدودیتهای ذاتی متفاوتی برای سیر صعودی و ارتقای محیطی و یا سیر نزولی و زوال محیطی ایجاب مینماید،لیکن رویکرد برنامهریزی و نظام مدیریت شهری تاثیر بهسزایی در هدایت سکونتگاه به این و یا آن سیر و در نتیجه ایجاد فضای امید و بالندگی و یا یأس و میرندگی دارد."