Objective: The aim of this study was to investigate the behavior effects specially emotional problems in and after using constraint induced movement (CIMT) in children with hemiplegic cerebral palsy.
Method: A Randomized، controlled clinical trial of CIMT in which 24 children with hemiplegic cerebral palsy (3-8 years old) were randomly assigned to received conventional treatment (control group) and either conventional treatment with CIMT (using shaping): 6 hours/day for 8 weeks consecutive days with propylene rest splint (case group). Subjects were assessed by Strengths & Difficulties Questionnaire (SDQ) assessment weekly and followed for 3 months after intervention. Data were gathered and analyzed by repeated measured and two ways ANOVA methods.
Result: Children receiving CIMT and conventional treatment compared with control group. Statistical analysis showed no significant difference in total score and subscales scores of SDQ between two groups (p>0/05).
Conclusion: Our findings suggest that using CIMT in children with hemiplegic cerebral palsy could result in more usage of affected limb without any Behavior problems especially emotional problems.
خلاصه ماشینی:
بررسی مشکلات هیجانی ناشی از روش محدودیت درمانی در اندام فوقانی کودکان فلج مغزی همی پلژی نازیلا اکبر فهیمی1،سیدعلی حسینی2،اصغر مینایی3، مسعود غریب4،مریم محمودیراد5 دریافت:98/8/03،تجدیدنظر:09/2/31،پذیرش 09/4/82 چکیده هدف:روش محدودیت درمانی (CIMT) به عنوان روشی جدید، پیشرفتهای چشمگیری را در زمینه توسعه استفاده از دست مبتلا، کیفیت حرکت و استفاده ارادی از اندام فوقانی کودکان فلج مغزی همی پلژی نشان داده است.
تاب(0891)معتقد است که عدم موفقیت یا تلاش ناموفق،در استفاده از عضو مبتلا کودک را به سمت بروز رفتار«عدم استفاده آموخته شده»11سوق میدهد و پیشنهاد میکند که محدودیت در اندام سالم و استفاده از فنون شکلدهی بر روی رفتار «یادگیری استفاده نکردن»غلبه خواهد کرد و منجر به افزایش عملکرد اندام مبتلا میشود.
بویر(1002)،داف(3002)،شانوی(3002)به نقل از اندرو(5002)پیشنهاد میکنند که اگر همزمان با استفاده از محدودیت درمانی در کودکان فلج مغزی همی پلژی تمرینات کافی هم فراهم شود، عملکرد حرکتی بهبود مییابدواین یافتهها تأکید میکنند که تمرینات فشرده ممکن است روی بهبود عملکرد در اندام فوقانی سمت مبتلا تأثیر داشته باشد که منجر به افزایش استفاده اندام در فعالیتهای روزمره زندگی شود(اندرو و گوردون،5002).
روش جامعه،جامعه و نمونه و روش نمونهگیری در این پژوهش،کارآزمایی بالینی پس از کسب معیارهای ورود به مطالعه به وسیله کودکان و رضایتنامه کتبی از والدین آنها همراه با اطلاعات کامل و واقعی و شفاف از طرح در دست انجام،کودکان از نظر مشکلات هیجانی به وسیله روانپزشک اطفال و پرسشنامه"تواناییها و مشکلات"ارزیابی شدند؛سپس به مدت 4 هفته تحت درمان روتین(رایج)کاردرمانی قرار گرفتند؛پس از آن به دو گروه،به شکل تصادفی تقسیم شدند:یک گروه روند قبلی را ادامه دادند و گروه دیگر،علاوه بر آن روش محدودیت درمانی اصلاح شده را با اسپیلنت پروپیلن از نوع rest به مدت 8 هفته تجربه کردند.