چکیده:
جهان امروز در اثر ظهور تکنولوژی های نوین به دهکده جهانی مبدل شده که از شاخصه های آن کم شدن فواصل و تسریع در ارتباطات به خصوص در عرصه تجارت جهانی است، به گونه ای که هیچ گاه در سراسر تاریخ چنین حجمی از مراودات تجاری سابقه نداشته است. افزایش تجارت و به تبع آن رقابت بر سر کسب بازارهای جهانی مستلزم افزایش سرعت در هموار سازی زیر ساخت های بازرگانی در سطح بین المللی است. یکی از همین زیرساخت های بسیار مهم نظام حل و فصل اختلافات تجاری بین المللی و مسائل حاشیه ای آن است. در گذشته متداول ترین روش حل و فصل اختلافات تجاری، مراجعه به محاکم قضایی ملی بود اما مبرهن است که در جهان امروز چنین رویکردهایی ممکن و معقول نیست. روند جهانی شدن روش های جایگزینی را همچون داوری در فضای مجازی طلب می کند که شکل توسعه یافته و مدرن داوری های سنتی است و باید در مسیر رفع موانع و مشکلات آن گام برداشت. در این راستا مقاله حاضر به بررسی اصول، موانع و نحوه شناسایی و اجرای آراء داوری شده در فضای مجازی می پردازد که به دلیل نوپا بودن این نهاد مطمئنا خلاهایی وجود دارد که نیازمند تلاش صاحب نظران داخلی وخارجی همچنین موسسه یکنواخت سازی حقوق تجارت بین الملل، ایجاد رویه بین المللی، شکل گیری کنوانسیون ها و پیدایش نمونه قانون هایی در این زمینه است.
خلاصه ماشینی:
دلیل آنکه امکانات مشترک طرفین باید به عنوان ملاک انتخاب وسایل ارتباطی الکترونیکیدر نظر گرفته شود این است که یکی از اصول لازم برای شناسایی و اجرای آراءالکترونیکی،دسترسی مساوی و برابر به وسایل الکترونیکی استفاده شده توسط دیوان در پروسهداوری است.
gnidnib P} &%08826OMNG088G% در عصر حاضر،این مطلب در اکثر نظامهای حقوقی دنیا به خوبی پذیرفته شده که آراءداوری باید به عنوان آراء قطعی و الزامآور شناخته شوند و قضات ملزم به شناسایی و اجراآراء داوری شدهاند مگر در موارد استثنایی مانند رعایت نشدن یکی از اصول حاکم برداوری،عدم رعایت شرایط شکلی و یا مخالفت حکم داوری با نظم عمومی و اخلاق حسنه(ماده 5 کنوانسیون نیویورک 1958 و ماده 35 قانون داوری تجارت بینالملل ایرانمصوب 1376/6/6)به نظر میرسد در نهایت اختصار الزامآور بودن را بتوان اینگونه تعریف کرد:باز نبودن طرق عادی اعتراض و تجدید نظر خواهی نسبت به رأی که دربند ه قسمت اول ماده 5 کنوانسیون نیویورک مرجع تشخیص آن به قانون قابل اعمال نیستبه رأی پیوند زنده نشده است(جنیدی،1380:280).
به طور خلاصه میتوان گفت یکی از شروط زیربنایی برای شناسایی و اجرا احکام داوریبراساس بند ه قسمت یک ماده 5 کنوانسیون نیویورک،الزامآور بودن رأی است چنانچه رأیداوری صادره در فضای مجازی براساس توافقنامهای صادر شده است که از ابتدا طرفین برالزامآوربودن رأی توافق کرده باشند شخص محکوم له میتواند متقاضی شناسایی و اجرای آن شود و در غیراین صورت امکان اجرای آن نیست.