چکیده:
تعیین مختصات عرفان بر پایه سیره پیشوایان معصوم حاکی از تنزه عرفان اصیل از برخی روش های متعارف و شناخته شده در این زمینه است. از این منظر عارف در صدد شناحت و مشاهده و وصول به حضرت حق است. افزون بر جنبه های نظری که مقدمات سیر و سلوک را تشکیل می دهد، اهتمام به عبادات و تصفیه نفس و دستگیری خلق به مثابه عمل صالح، طی طریقی است که تجربه اندوزی و سلوک عرفانی در ساحت عمل دانسته می شود؛ در صورتی که تنوع حیطه ها و علقه های مطالعاتی ابن سینا لحاظ شود، سخنان او در این باره با دقت نگریسته شود و مدل عرفان اصیل پیشوایان معصوم به عنوان شاخص برگزیده شود، سهم قابل توجهی از مختصات مهم عرفان اصیل در رفتار و آثار ابن سینا مشهود است.
خلاصه ماشینی:
"liamg@2 nizahrejahom طرح مسئله با وجود اشتهار جنبههای فلسفی و پزشکی و آثار متعدد ابن سینا و نظرات مبسوط شارحان و ناقداندر این زمینه،به دلیل تمایل جدی شیخ الرئیس به مباحث عرفانی در آثار مربوط به دوره پایان عمر،دغدغه و مسئله اصلی این است که:آیا شیخ در مباحث عرفانی صرفا جنبههای نظری و مفهومی رامطرح کرده و یک راوی و مقرر بوده یا با عرفان به صورت عملی نیز درگیر شده و شرح مقاماتعارفان و مسائل باطنی و دریافتهای شهودی،بیانگر سلوک عملی و تجاربی است که وی از سرگذرانده است؟ در بسترسازی برای تحقیق این پرسش،مرور اجمالی پارهای از سخنان عارفان نامدار لازم به نظرمیرسد؛به عنوان نمونه نجم الدین کبری از عرفای سده ششم از قول مشایخ خود نقل میکند:«بهتعداد خلایق راه به سوی خدا وجود دارد»(کبری،1363،ص 31).
همانگونه که ملاحظه میشود در آثار پژوهشگران و نویسندگان تاریخ فلسفه از بو علی به عنوانعارف یا فردی عارفمسلک سخنی به میان نیامده است،اما از سوی دیگر با توجه به روح کنجکاو وعقل نقاد و سنجشگر او و نیز نظر به این که او در عصر شکوفایی عرفان و تصوف میزیسته ومعاصر عارف و صوفی معروف ابو سعید ابو الخیر میهنی است(تاریخ وفات ابن سینا 428 و تاریخ وفاتابو سعید 440 است)،دشوار میتوان پذیرفت که او وارد وادی عرفان نشده باشد."