چکیده:
مفهوم AMP (نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک) حدود 20 سال است که در اسکاندیناوی مورد استفاده بالینی قرار گرفته است. نشانگان «نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» بر اساس وجود همزمان اختلال نارسایی توجه / بیشفعالی و اختلال ناهماهنگی رشدی در کودکانی که مشکل یادگیری شدید یا فلج مغزی ندارند، تشخیص داده می شود. در شدیدترین حالت، این اختلال حدود 1.5 درصد جمعیت عمومی کودکان سنین مدرسه را تشکیل میدهد. پسرها عموما بیشتر علائم این اختلال را نشان میدهند و دخترها غالبا تشخیص داده نمیشوند. مشکلات و شرایط همبود زیادی از جمله اختلال سلوک، افسردگی/ اضطراب و شکست تحصیلی با این نشانگان وجود دارند.همچنین ارتباطی قوی میان اختلالات طیف اوتیسم و نشانگان «نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» شدید وجود دارد. عوامل خانوادگی و شرایط خطرزای پیش از تولد اهمیت زیادی در این اختلال دارند.عوامل خطرزای روانی اجتماعی موجب افزایش خطر نابهنجاریهای روانپزشکی حاد در «نشانگان نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» می شوند. در مطالعهای، ضعف روانی اجتماعی در حدود 60 درصد بزرگسالانی که درمان نشدهاند، مشاهده شد. مداخلات موثر قابل دسترس برای بسیاری از مشکلاتی که در نشانگان «نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» با آنها مواجهیم، وجود دارد.
خلاصه ماشینی:
"وقوع همزمان دائمی مشکلات روانپزشکی در کودکان با «اختلال نارسایی توجه / بیشفعالی» این قضیه را تصدیق کرد اما نرخ بالا و اهمیت بالینی همزیستی مشکلات ناهماهنگی رشدی (و تا حدی سایر مشکلات رشدی Attention Deficit/Hyperactivity Disorder Minimal Brain Dysfunction خاص مثل بدعملکردی گفتاری- زبانی) واقعا نادیده گرفته شده است.
در گزارشهای بعدی از سایر جمعیتها نشان داده شد که کودکان با نابهنجاریهای ادراکی در واقع همیشه نقایص و مشکلاتی در کنترل حرکتی داشتند و به منظور انجام عمل جامع تشخیصی جهانی، «نشانگان نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» به عنوان ترکیبی از «اختلال نارسایی توجه / بیشفعالی» و اختلال ناهماهنگی رشدی تعریف شد.
مشکل شدید «نشانگان نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک» آسیب بالینی دائمی است که معمولا مورد توجه پزشکان، روانپزشکان و عصب روانشناسان کودک یا متخصصان گفتار و زبان پیش از سن 10 سالگی (اغلب با ارجاع تشخیصی از «نشانگان نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک»، «اختلال نارسایی توجه/ بیشفعالی»، HKD، اختلال سلوک 3 یا اختلالات طیف اوتیسم) قرار میگیرد.
اساس ارزیابی در همه موارد مظنون ابتلا به «اختلال نارسایی توجه/ بیشفعالی»، اختلال ناهماهنگی رشدی یا ترکیبی از این دو («نشانگان نقص توجه، کنترل حرکتی و ادراک») شناسایی را از طریق بررسی تاریخچه کامل رشدی (معمولا از یکی از والدین) و تمرکز روی علائم بیتوجهی، بیشفعالی، تکانشگری، اختلالات طیف اوتیسم، تیکها، مشکلات سلوک، بدعملکردی کنترل حرکتی، مشکلات زبان و گفتار، شکست تحصیلی و افسردگی افزایش میدهد."