چکیده:
خداوند بلندمرتبه در کتاب عظیمالشأن خود مکررآ به ستایش مقام والای اهل بیت : میپردازد و سراسر قرآن شامل آیاتی است که به طور مستقیم و غیر مستقیم، به منزلت ایشان اشاره دارد. در این میان، عظمت خاندان نبوی : که در اشعار ادبای شاخص جهان عرب، اعم از سنی و شیعه، معاصر و غیر معاصر، ترسیم شده، قابل تأمل و بررسی است؛ ادیبان برجستهای که همواره ارادت خالصانه خود را به ساحت مقدس خاندان پیامبر عرضه داشتهاند. این مقاله بر آن است تا برخی از آیات قرآن را که در شأن این خاندان نازل گردیده، با استناد به اشعاری که شعرای عرب در این زمینه سرودهاند، بررسی کند.
خلاصه ماشینی:
" سید مرتضی قزوینی نیز با تضمین این آیه چنین میگوید : أذهب الله ربنا الرجس عنهم أهل بیت قد احتواها الکساء (همان، ج 1، ص 474) یعنی: خداوند، ناپاکی را از آنان دور کرد، اهل بیتی که پیامبر آنها را زیر کساء خود جمع نمود.
شیخ محمد حسن سمیسم با اقتباس از این آیه چنین میگوید: ما کان ینطق عن هواه و إنما وحی له یحیی النبی خطابا (مؤید، ج 2، ص 174) یعنی: پیامبر از روی هوا و هوس سخن نمیگوید و هر چه را بر زبان میآورد، وحی الهی است که ایشان را مورد خطاب قرار میدهد.
(نک : حویزی، ج 3، ص 339) عبد المنعم فرطوسی در ملحمهاش با اقتباس از این آیه و روایات ذیل آن، گفتگوی پیامبر با خدا درباره امرالمؤمنین7 در شب معراج را چنین به نظم میکشد: قال طه: نودیت من عند ربی عند وقت المعراج بعد ارتقائی: من أحب الوری إلیک و من ذا لک أضحی من خیرة الخلفاء؟ قلت: ربی ، أخی و صهری علی و حبیبی و سید الأوصیاء و أتی جبرئیل نحوی فأوحی لی فاقرأ یا خاتم الأذکیاء قد جعلنا لسان صدق علیا لهم بعد أکرم الأصفیاء (فرطوسی، ج 1، ص 222) یعنی: پیامبر فرمود: در شب معراج پس از عروجم به آسمان، خداوند مرا مورد خطاب قرار داد و فرمود: چه کسی در نزد تو محبوبترین بندگان است و برترین جانشین پس از تو میباشد؟ گفتم: پروردگارا!"