چکیده:
طرح رویکرد ثروتهای ناملموس(سرمایه اجتماعی)،نشاندهنده اهمیت نقش ساختارها و روابط اجتماعی بر متغیرهای اقتصادی است.سرمایه اجتماعی حاصل پدیدههای مختلف در یک سیستم اجتماعی است:1)اعتماد متقابل؛2)تعامل اجتماعی متقابل؛3)گروههای اجتماعی؛4)احساس هویت جمعی و گروهی؛5)احساس وجود تصویری مشترک از آینده و 6)کار گروهی(علوی،1380).در این مقاله به پدیده اول یعنی اعتماد متقابل تأکید شده است و سعی شده است که تا ضمن معرفی انواع سرمایه و تأکید بر مفهوم اثر اعتماد بهعنوان رکن سرمایه اجتماعی،به بیان تعاریف،اهمیت، پیشینه،راههای افزایش،سطوح و ابعاد سرمایه اجتماعی و رابطه سرمایه اجتماعی با اعتماد،چگونگی ایجاد اعتماد در سازمانها و ارائه الگویی برای اعتمادسازی پرداخته و نهایتا به نقش اعتماد بهعنوان مهمترین کلید درک سرمایه اجتماعی اشاره شود.
خلاصه ماشینی:
در این مقاله به پدیده اول یعنی اعتماد متقابل تأکید شده است و سعی شده است که تا ضمن معرفی انواع سرمایه و تأکید بر مفهوم اثر اعتماد بهعنوان رکن سرمایه اجتماعی،به بیان تعاریف،اهمیت، پیشینه،راههای افزایش،سطوح و ابعاد سرمایه اجتماعی و رابطه سرمایه اجتماعی با اعتماد،چگونگی ایجاد اعتماد در سازمانها و ارائه الگویی برای اعتمادسازی پرداخته و نهایتا به نقش اعتماد بهعنوان مهمترین کلید درک سرمایه اجتماعی اشاره شود.
براساس این الگو، سازمانی از طریق سرمایههای معنوی و ناملموس خود موفق خواهد بود که در زمینه روابط بین سازمانی،مدیریت روابط با مشتریان،سرمایه اجتماعی فردی و کلی (به تصویر صفحه مراجعه شود) شکل شماره 1-مدل اصلاح شده سرمایه فکری ادوینسون (منبع:مک الوری،2002،ص 32) و نوآوری در زمینه برقراری ارتباطات، به بالندگی لازم رسیده باشد.
مزایایی که توسعه سرمایه اجتماعی برای سازمان به همراه دارد عبارتاند از:1)تسهیم و در اختیار گذاشتن اطلاعات زیاد با هزینه کم؛ 2)کسب مهارتها و دانش جدید از سوی اعضای شبکه؛3)کسب نفوذ و قدرت و افزایش امکان اعمال آن در سازمان؛ 4)ایجاد یکپارچگی و انسجام سازمانی؛ 5)تشکیل تیمهای کاری منعطف؛6) بهبود عملکرد گروهی؛7)افزایش تعهد؛ 8)کاهش هزینه مربوط به تعاملات به دلیل سطوح بالای اعتماد در روابط و 9)کاهش میزان ترک شغل و هزینههای استخدام و آموزش،(تیمبرلیک،2005،ص 35) از طرف دیگر توسعه سرمایه اجتماعی مخاطراتی را برای سازمان در زمینههای مختلف به همراه دارد،چرا که توسعه یک شبکه کارآمد ارتباطی مستلزم صرف هزینهها و توجه بیشتر به شبکه و بعضا انحراف از آرمانهای سازمانی است.