چکیده:
برنامه سوم اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی با تأکید بر ضرورت انسجام امور اجرایی و سیاستگذاری نظام علمی کشور و پیشبینی تشکیل وزارت علوم،تحقیقات و فناوری،گامی بلند و اساسی در جهت توسعه علم و فناوری در ایران محسوب میشود.اجرای ماده(99) برنامه سوم توسعه در عمل با مجموعهای از مشکلات مواجه شد و مانند بسیاری از موضوعات اساسی دیگر اهمیت آن مورد غفلت قرار گرفت؛ولی در هر صورت ضرورت تغییر ساختار در نظام علم و فناوری را به عنوان یک ضرورت آنی و آتی مطرح کرد و مباحث گستردهای را در بین دانشگاهیان،پژوهشگران و علاقهمندان به توسعه علمی این مرز و بوم،دامن زد که دیر یا زود آثار و نتایج خود را در شکلدهی به وضعیت توسعه کشور آشکار خواهد ساخت.
خلاصه ماشینی:
این مقاله،ضرورت تغییر ساختار نظام علم و فناوری به منظور تدوین سیاستهای
تدوین سیاست علمی مورد بحث قرار میگیرد؛در دومین بخش با عنوان،زمینههای نظری و
شده یک الگو برای تغییر ساختار مناسب با نیازهای توسعه علمی مطرح میشود.
راهبردهای علمی است،یعنی تعیین همان چیزی که علی القاعده وظیفه ساختار جدید است.
برای تدوین سیاست علمی مورد بحث قرار میگیرد؛در دومین بخش با عنوان«زمینههای
گفتگوهای مربوط به تدوین سیاستهای علم و فناوری باید به این دسته از سؤالات پاسخ
انجام دادن مطالعات اجتماعی-فرهنگی در زمینههای مختلف علمی-تکنولوژیکی است.
ساختار نظام مورد نیاز علم و فناوری در کشور فراهم میکند.
در حوزههای آموزشی و پژوهشی را میتوان به معاونتهای وزارتخانه واگذار کرد،تدوین سیاست علمی به دلیل جامعیت و شمول آن بر بخشهای گوناگون علمی،آموزشی،
-در این ساختار به سیاست علمی به عنوان یک کلیت توجه شده است و انتظار
برای توسعه نظام علمی کشور را بررسی و تدوین و نتیجه آن را از طریق وزیر علوم به
راهبردهای اصلی برای توسعه علوم و فناوری را تدوین و جهتگیریهای آینده علمی و
سازمان پاسخگو برای علم و فناوری باید دارای یک ستاد قوی کارشناسی باشد و
سیاسی لازم را برای حمایت از سیاستها و تحقق اهداف توسعه علمی و فناوری گسترش
فرایندهای«ارتباطی و شورایی»در این سازمان باید به نحوی طراحی شوند که مشارکت بخشهای صنعتی،فناوری و علمی خارج از وزارت علوم را نیز
سازمانند که برای مثال عملیات اجرایی و راهوار برنامهریزی پژوهشی و فناوری را در زمینههای مختلف به عهده دارند و فرایندها و نتایج به دست آمده را مورد ارزیابی قرار