چکیده:
روش های تدریس در تعلیم و تربیت مبحث مهمی را شامل می شود. مقاله حاضر، روش تدریس مبتنی بر پرسشگری در تعلیم و تربیت را با توجه به هرمنوتیک گادامر بررسی می کند. در ابتدا، به تفاوت بین پرسش و توضیح مطلب از دیدگاه گادامر توجه کرده، برخی تفاوت ها و شباهت های بین این دو، مد نظر قرار می گیرد. پس از آن، مفهوم «سوال حقیقی» از نظر گادامر، و امکان طرح چنین پرسشی از سوی معلمان بررسی می شود. سپس، درباره سه ویژگی روش پرسشگری با توجه به هرمنوتیک فلسفی گادامر بحث می شود. این سه ویژگی عبارت از: لاینفک بودن روش از محتوا، فروتنی (اذعان به ناکامل بودن دانسته های فرد) و دوری بودن می باشد.
خلاصه ماشینی:
"از آنجا که اقتدار و نفوذ معلم در آموزش از طریق سخنرانی و توضیح مطالب درسی به حداکثر میرسد،سؤالاتی از این قبیل تاملپذیر هستند:در تعلیم و تربیت،پرسشگری حقیقی چگونه انجام میشود؟چه برداشتهای نادرستی را به پرسشگری نسبت میدهیم؟آیا در آموزش با استفاده از پرسشگری،معلم اقتدار کمتری نسبت به سایر روشها،مثلا روش سخنرانی،اعمال میکند؟چگونه میتوان از پرسشگری استفاده کرد به نحوی که اقتدار کمتری اعمال شود؟چنانکه گادامر میگوید، پرسشگری با مفهوم متن مرتبط است:"فهم معنی متن،به معنی فهم آن به عنوان پاسخ به یک سؤال است"(گادامر،1994،ص 375).
بسیاری از مربیان پیشرفتگرا نیز معتقد هستند که در استفاده از روش سخنرانی،معلم به حالت غیر ضروری اقتدار خود را تحمیل میکند،در حالی که،اگر تعامل دیالکتیکی(که مستلزم پرسش و پاسخ است)به عنوان استراتژی تدریس انتخاب شود،معلم قاطعیت و قدرت طلبی کمتری اعمال میکند.
گادامر با استفاده از مثال مرگ،محدود بودن و فناپذیری، میخواهد به این نکته اشاره کند،لازم ذکر است همانگونه که مفاهیم فناپذیری و مرگ به محدود بودن تجربهء انسان،اشاره دارد،یک سؤال نیز که به قصد هدفی خاص طرح میشود و ما را با این امکان مواجه میکند که ممکن است موضوع اصلا آنگونه نباشد که ما فکر میکردیم.
گرچه از نظر گادامر برای افراد عادی این امکان وجود دارد که در هنگام گفتگو سؤالات"حقیقی"طرح کنند،سؤالاتی که دربارهء موضوع حقیقتا پرسش کرده و آن را بگشاید،اما به نظر میآید،از نظر گادامر،تعهد معلم به بیان و انتقال مجموعهء خاصی از دانش، مانع طرح سؤال حقیقی از سوی او میشود."